آه، میخواهم که بشکافم ز هم

تولدی دیگرِ فروغ از کتاباییه که از زمان بچگیم به یاد دارم. یه جلد آبی رنگ زرکوب داشت که نیمی از چهره ش با موهای کوتاه روی اون چاپ شده بود. بعدها، بعد از اسباب کشی های مداوم ما از این خونه به اون خونه و رفت و آمدهای مکرر بین کارتون و کتابخونه جلد از صفحات جدا شد و هر وقت برای خوندن برش میداشتم باید حواسم میبود که صفحه هاش نریزن. اون موقع ها این شعر رو خیلی دوست داشتم. ۱۸ ساله بودم و تازه حس و حال عاشقی رو مزه میکردم. و با خوندن این شعر تمام احساسات نگی در من می رویید. روحم آماده بود تا با جان کسی دربیامیزه. پیکرم آماده بود تا بوی همآغوشی بگیره‌. و هدف مشخص بود: عشق رو پیدا کن.

عشق پیدا نشد که نشد. یعنی هوس هایی بود. نگاه هایی بود. لمس هایی بود. اما یک جای کار میلنگید. یک چیزی نبود. یا در من، یا در شرایط. درست نمیتونم تشخیص بدم. تا اینکه گذشت و گذشت و روزگار طبق روال و طبیعت خودش بازی هایی طراحی کرد و منو فرا خوند. حوصله م سر رفته بود، برای همین وارد بازیش شدم. بردم. باختم. باز بردم. باز باختم. یه جایی از این بازی خسته شدم. مثل همیشه که از بازی خسته میشم. رهاش کردم. نشستم. با خودم فکر کردم من که اصلاً دنبال بازی نبودم. دنبال عشق بودم. پس چی به سرم اومد؟ حالا سال ها گذشته بود و من دیگه دختر ۱۸ ساله ی پرعطش نبودم. آدم های زیادی رو دیده بودم. داستان های زیادی رو شنیده بودم. و همه ی آدم ها و داستان ها در عین فانی بودن انگار تا ابدیت ادامه داشتن. تسلیم شدم. با یک روح زخمی و پیکری افسرده. با چشم های خسته و گود افتاده.

صدای نوتیفیکیشن گوشی اومد. باران یک پست جدید گذاشته. باز میکنم. یک عکسی از خودشه میون برگ های پاییزی. مردی کامنت گذاشته "با توام ديگر ز دردی بيم نيست.هست اگر، جز درد خوشبختیم نیست". این مرد رو میشناسم. یکی از آفریده های ترسناک روزگاره. از اونها که خدا سر هیچکس نیاره. و اومده توی زندگی باران. باران که انقدر مهربونه، انقدر سختی کشیده. سرم درد میگیره. شعری که چشم انداز سرزمین عشق بود تبدیل میشه به ابزار لاس زنی آدمهای ناسالم. کتاب آبی از دستم میفته و ورق هاش پخش زمین میشه. باد شدیدی میاد و اونها رو میبره. همش یه بازیه. یه بازی تصادفی که ربطی به خوب و بد بودن نقاشی نداره. دیگه عاشقانه ای وجود نداره. هیچوقت وجود نداشته.

هایی ,بازی ,خسته ,بازی خسته منبع